چرا برخی از افراد در بخشیدن خود موفق نیستند؟

به گزارش تجارت ایده‌آل، بخشیدن خود، گاهی به نظر غیرممکن می‌آید. حتی زمانی که می‌دانیم رها کردن گناه و شرم می‌تواند ما را به آرامش درونی برساند. پژوهشی جدید در دانشگاه فلیندرز نشان می‌دهد چرا برخی افراد قادر به بخشیدن خود هستند، در حالی که دیگران برای مدت‌ها در گذشته و درگیر احساسات منفی باقی می‌مانند.

تحقیقات منتشر شده در مجله Self and Identity به تجربه‌های واقعی افرادی پرداخته است که پس از اشتباهات یا مواجهه با شرایط دشوار، هنوز گرفتار احساس گناه و شرم هستند. در این مطالعه، محققان تجربه‌ ۸۰ شرکت‌کننده را بررسی و مقایسه کردند: افرادی که می توانستند خود را ببخشند و آنهایی که این کار را غیرممکن می دانستند.

نتایج نشان داد کسانی که هنوز با مشکل دست و پنجه نرم می‌کردند، خاطرات گذشته برایشان چنان زنده و ملموس بود که گویی همین حالا اتفاق می‌افتاد. بسیاری از آنها می گویند بارها و بارها همان موقعیت را در ذهن خود مرور می‌کنند، نمی‌توانند به جلو حرکت کنند و با احساسات ناخوشایندی همچون گناه، پشیمانی، شرم و سرزنش کردن خود دست و پنجه نرم می‌کنند.

چرا بخشیدن خود این‌قدر دشوار است؟

پروفسور لیدیا وودی‌ات، روانشناس و نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: «بخشش خود، چیزی فراتر از رها کردن است.» او می گوید افرادی که خودشان را بخشیده‌اند، هنوز گاهی به آن اتفاقات فکر می کنند و گاه احساس شرم یا گناه را تجربه می کنند؛ اما شدت و تکرار این احساسات کمتر است و زندگی‌شان را تحت کنترل قرار نمی دهد. این گروه سعی می‌کردند بیشتر بر آینده تمرکز کنند و محدودیت‌های خود (به‌ویژه در دانش، قضاوت یا کنترل در زمان وقوع رویداد) را بپذیرند و دوباره با ارزش‌ها و اهدافشان ارتباط برقرار کنند.

در مقابل، افرادی که احساس می‌کردند به کسی که برایشان مهم بود (مانند فرزند، شریک زندگی یا دوست) آسیب رسانده‌اند یا خود قربانی بوده‌اند، برای ادامه زندگی و پیش رفتن، بیشترین چالش را تجربه کردند.

بخشش خود از نگاه روانشناسی: فراتر از سرزنش و گناه

پروفسور لیدیا وودی‌ات  می گوید: «سرزنش خود، گناه و شرم ممکن است زمانی ایجاد شود که به ما آسیب رسیده باشد یا در برابر موضوعی شدیدا احساس مسئولیت کنیم. این احساسات نشان می‌دهند مغز برای رهایی از سرزنش خود چه چیزی را باید پردازش کند. مغز در مواجهه با شرم، گناه و سرزنش خود تلاش می کند آسیب‌های اخلاقی (یعنی تهدید به نیازهای روانی مانند اختیار، کنترل و تعلق) را رفع کرده و ما را به زندگی هماهنگ با ارزش‌هایمان بازگرداند.»

بخشیدن خود یک مسیر تدریجی است

این مطالعه نشان داد که بخشش خود یک تصمیم لحظه ای نیست. بلکه فرایندی است که نیاز به زمان، تامل و حمایت دیگران دارد. پروفسور وودی‌ات می‌گوید: «بخشش خود به این معنا نیست که بگوییم احساس شرم نکن، تقصیر تو نیست. بلکه منظور، درک منبع شرم یا گناه و پرداختن به نیازهای روانی اصلی است، تا بتواند توانمندی و هویت اخلاقی خود را بازیابد.»