بازی عالی گوهر خیراندیش در سریال «ازازیل» وایرال شد

به گزارش تجارت ایده‌آل،بازیگران باتجربه برای انتقال احساس‌های عمیق و پیچیده‌ی انسانی به فضای چندان گسترده و وقت زیادی نیاز ندارند. حتی در نقش‌هایی که دوربین روی کلوزآپ‌شان چندان مکث نمی‌کند و قاب‌های کمی برای بازنمایی درونیات شخصیت در اختیارشان است باز هم با نشانه‌های ظریف عاطفی و جزییاتی ریز، برای شخصیت کدهای دقیق تعریف می‌کنند که تماشاگر به‌سرعت متوجه درونیات و احساسات پنهان می‌شود و نیازی به تأکید هم نیست.

بازی گوهر خیراندیش در این سکانس ساده از سریال «ازازیل» (حسن فتحی) از این جهت قابل‌توجه است که بازیگر بجز ایستادن در قاب مدیوم و چند دیالوگ کوتاه هیچ امکان خاصی برای بازنمایی احساسات نقش ندارد. نه می‌تواند جایش را در صحنه عوض کند، نه مثلاً چادری بر سرش است که با بال‌هایش بازی کند و نه زمینه‌ای برای گریستن یا فریاد زدن یا توسل به دیالوگ‌های رگباری وجود دارد، نه اینسرت و نمای بسته و تأکیدی دارد و…. فقط به نگاه خیراندیش در پایان سکانس دقت کنید که چگونه با فشردن آرواره و رها کردن ماهیچه‌های صورت و بازی با پلک‌هایش (بعد از چند ثانیه که لبخندی مصنوعی حاکی از اعتمادبه‌نفسی کاذب در رویارویی با حریف را بر لب نگه داشته) حسی از نفرت و درماندگی را بدون لب برچیدن یا چین انداختن به ابرو و خطوط پیشانی، به مخاطب منتقل می‌کند. نظیر همین تکنیک را لیلا حاتمی هم در نمایی از «پیرپسر» که به شوخی منتقد سینما (بابک حمیدیان) می‌خندد با منقبض کردن عضلات پیشانی و گونه‌ها و آرواره، اجرا می‌کند تا نشان دهد حتی خنده‌ی شخصیت رعنا هم پوچ و غیرطبیعی‌ست و پشت این خنده‌های شادمانه حس واقعی استرس و درماندگی پنهان شده است.

بازیگران بزرگ برای انتقال عمیق‌ترین احساس‌ها از ظریف‌ترین حامل‌های عاطفی استفاده می‌کنند و این نیاز به تسلط و تمرکزی کامل دارد. بر خلاف تصور عمومی، اجرای نقش‌های بیرون‌زده با احساسات آشکار و فریاد و گریه و دست‌وپا زدن در مواردی بسیار راحت‌تر از اجرای صحنه‌ای معمولی با پیچیدگی‌های رئالیستی است. شما در این باره چه فکر می‌کنید؟